Kod QR (Quick Response - szybka odpowiedź), podobnie jak zwykły kod kreskowy, służy do kodowania znaków w taki sposób, aby mogły być błyskawicznie odczytane przez specjalne czytniki. Oprócz zwykłych kodów kreskowych, coraz częściej spotykamy inne - kwadratowe, z charakterystyczną plątaniną czarnych i białych pól. Wykorzystywane są one na billboardach, banerach internetowych, a coraz chętniej także w prasie, na wizytówkach i etykietach różnych produktów.

Czytaj całość

     Z okazji Międzynarodowego Miesiąca Bibliotek Szkolnych w środę 16 października 2019 r. ulicami Wieruszowa przeszedł barwny happening. Zaangażowało się w niego wiele placówek oświatowych
• Przedszkole nr 1 w Wieruszowie
• Przedszkole nr 3 w Wieruszowie
• Przedszkole Zielony Listek w Wieruszowie
• Szkoła Podstawowa nr 1 im. Janusza Korczaka w Wieruszowie
• Szkoła Podstawowa nr 2 im. Marszałka Józefa Piłsudskiego w Wieruszowie
• Szkoła Podstawowa nr 3 im. Jana Pawła II w Wieruszowie
• Szkoła Podstawowa w Pieczyskach
• Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika w Wieruszowie
• Zespół Szkół Ponadpodstawowych im. Stanisława Staszica w Wieruszowie
• Biblioteka Pedagogiczna w Sieradzu Filia w Wieruszowie
• Powiatowa Biblioteka Publiczna w Wieruszowie
• Miejsko-Gminna Biblioteka Publiczna im. Władysława Stanisława Reymonta w Wieruszowie.

     Ideą naszego święta było podkreślenie wielkiej roli bibliotek w życiu i nauce każdego człowieka, przechodnie mogli wysłuchać haseł o książkach i czytaniu, uczniowie rozdawali zakładki do książek i zachęcali do czytania. Na trasie happeningu znalazły się szkoły i przedszkola. W rynku pod figurą św. Floriana odczytane zostały hasła, a nawet zaśpiewana, przygotowana specjalnie z tej okazji piosenka. Koniec przemarszu to inscenizacja „Katarynki” Bolesława Prusa na scenie Wieruszowskiego Domu Kultury, przygotowana przez uczniów Szkoły Podstawowej Nr 2 im. M.J. Piłsudskiego w Wieruszowie, z okazji Narodowego Czytania.

Zespół Szkolno-Przedszkolny w Kraszkowicach i Gminna Biblioteka Publiczna Filia w Kraszkowicach wspólnie przyłączyły się do V edycji ogólnopolskiej akcji „Noc Bibliotek”, która odbywała się pod hasłem „Znajdźmy wspólny język”. To wielkie święto bibliotek i czytania, to akcja, która w niekonwencjonalny sposób zachęca do korzystania z zasobów biblioteki jako najbardziej otwartych i dostępnych instytucji kultury.

Uczestnikami w tegorocznej akcji byli uczniowie z klasy 5a, a tematem przewodnim były fantastyczne małe stworzenia, które wywodzą się z brytyjskich baśni i legend – gobliny. Inspiracją do przeprowadzenia spotkania z uczniami była książka Zofii Staneckiej „Wizyta goblinów”. Nie jest to baśń, w której rzeczy dzieją się bardzo dawno, dawno temu, tylko opowieść z gatunku fantasy, w której akcja dzieje się w magicznym świecie, gdzieś całkiem niedaleko nas. Po przeczytaniu książki przez bibliotekarkę uczniowie dyskutowali na temat elementów świata rzeczywistego i fantastycznego zawartego w lekturze. Przedstawili krótką scenkę walki na papierowe kulki, w której dziewczynki wcieliły się w ludzi, a chłopcy w gobliny. Emocji było co niemiara. I tak jak w książce ludzie i gobliny „znaleźli wspólny język”, wypili wspólną herbatkę i zjedli krówki. Uczniowie doszli do wniosku, że ludzie i gobliny powinni żyć w swoich światach, by nikt nikomu nie przeszkadzał. A jeśli nawet znane nam postaci na chwilę odchodzą, tak jak poznane przez uczniów gobliny, to nie mamy pojęcia, czy nie spotkamy ich ponownie. Bo kto by chciał opuszczać ich niezwykły świat, gdy już raz go odwiedził? Na koniec spotkania dziewczynki i chłopcy wykonali prace plastyczne, przedstawiające gobliny, którym nadali imiona Bobster i Zgredeszcz. To było udane spotkanie w magicznym świecie literatury, które przygotowała i przeprowadziła Mariola Kinas – nauczyciel bibliotekarz.

Polecamy ciekawą publikację - wizję optymalnie funkcjonującej edukacji, na miarę XXI wieku. Już pobieżna lektura spisu treści może inspirować. Zagadnienia w sam raz na wewnątrzszkolne i środowiskowe dyskusje. 

O szkole, szerzej o edukacji, koniecznie trzeba rozmawiać. Najlepiej wtedy, gdy nie ma zapaści systemu, frustracji pracowników i apeli o należną godność. To w okresach względnej stabilizacji trzeba dyskutować zmiany w perspektywie pokolenia lub aktualnych wyzwań cywilizacyjnych i społecznych.

Warto także prowadzić dialog różnych środowisk, zainteresowanych lokalną oświatą. Skupienie interesariuszy (rodziców, uczniów, nauczycieli, JST, działaczy NGO, społeczników, lokalnych liderów, …) to tworzenie wspólnoty i uczenie się odpowiedzialności. Szkoła, do której chodzi „moje dziecko”, może być „uszyta” na miarę naszej wspólnej potrzeby, wspólnych marzeń i oczekiwań. By tak się stało musimy usiąść do stołu i rozmawiać. Z inicjatywą promującą w tych gorących dniach środowiskowe debaty wyszły liczne środowiska https://www.naradaobywatelska.pl/

Ich propozycje obszarów tematycznych są następujące:

1. Czego uczy szkoła? Do czego przygotowuje?

Uczniowie mają różne cele – niektórzy studiowanie, inni przygotowanie do praktycznego zawodu. Dla jednych szkoła ma dostarczać przede wszystkim wiedzy inni chcieliby, żeby także wychowywała - kształtowała charakter. Jedni uznają, że szkoła ma przygotowywać do spełniania oczekiwań “innych” - rynku pracy, społeczeństwa, państwa, inni - że powinna przede wszystkim pobudzać marzenia i talenty samych uczniów i wspierać ich rozwój - ale szkoła musi służyć wszystkim. Zastanówmy się, jak łączyć dobre przygotowanie do obowiązkowych egzaminów z rozwijaniem osobistych zainteresowań. Jak umożliwić wszystkim odnoszenie sukcesów i odkrycie swoich mocnych stron, czy organizować uczniowską samopomoc, a może zajęcia pozalekcyjne?

2. Jak uczymy i wychowujemy? Jak motywujemy do nauki? Jakich doświadczeń dostarczamy?

Chociaż pierwszymi i najważniejszymi wychowawcami są rodzice, szkoła też odgrywa rolę w procesie wychowania, opisaną w dokumencie zwanym „programem profilaktyczno-wychowawczym”. Rodzice powinni uczestniczyć w opracowaniu tego programu dla swoich dzieci i określić, jakie punkty są ważne. Ale samo szkolne życie powinno stwarzać okazję do „wychowania w praktyce” – warto zebrać praktyczne pomysły, jak to zrobić, by te okazje były autentyczne i by uczniowie chcieli się w nie angażować.

3. Jaka jest rola szkoły w społeczności lokalnej?

Szkoła może być ośrodkiem życia lokalnego, miejscem, w którym chętnie przebywa się poza godzinami lekcji – w którym spotykają się wszyscy mieszkańcy. Może być otwarta do późnego wieczora. Co może się tutaj dziać, kto może być organizatorem popołudniowego życia szkoły i w jaki sposób może taka sytuacja zmienić na lepsze szkolną edukację?

4. Jaki jest kształt wewnętrznych relacji w szkole: w trójkącie nauczyciele – uczniowie – rodzice?

Dobre relacje to podstawa skutecznej współpracy. Czy warto wypracować jakieś „reguły gry”, które by pomogły te relacje nawiązać i utrzymać? Jaka rola w tworzeniu szkoły powinna przypaść samym uczniom? Co do powiedzenia powinni mieć rodzice? Jak budować dobre relacje wewnątrz każdej z grup i pomiędzy nimi? Wszyscy pewnie zgodzą się, że powinny być oparte na szacunku i wzajemnym słuchaniu, ale jak zrobić to w praktyce? Przez regulaminy czy przez szkolenia? A może przez wspólne działania?

5. Jaka jest pozycja nauczycieli? Jakie oczekiwania w stosunku do nich?

Tradycyjnie nauczyciel ma „realizować program, oceniać sprawiedliwie, informować radę i rodziców, wspierać ucznia w rozwoju psychofizycznym”. Jakie punkty znalazłyby się w zakresie obowiązków formułowanych przy udziale uczniów i rodziców? Warto też się zastanowić, w jakich warunkach poszczególne wymagania są realne.

Więcej na: https://www.naradaobywatelska.pl/